Endurkoma Krists.

 

 

Ég hitti kunningja minn hér fyrir utan, við höfðum ekki sést lengi, heilsuðumst og tókum skraf saman. Þegar við höfðum lokið þessu venjulega, eitthvað að gera og og svona segir hann :
Jesú Kristur kom til mannheima í gærdag.
--Ha !  Nú !!.
--Já, hann lenti einhverstaðar austur í Vík
--Vík í Mýrdal?
--Já, skýjabólsturinn sást á ratsjá Veðurstofunnar og þær héldu að Katla væri farinn að gjósa.
--Hvað segirðu!
--Hann kom við á bæ þarna fyrir austan og hundarnir létu á engu bera.
--Hundarnir afhverju áttu þeir að taka eftir einhverju sérstöku?
--Ja, það hefur alltaf verið sagt að skepnur sjái ýmislegt sem menn sjá ekki.

--Var þetta þá ekki bara fallhlífastökkvari?
--Nei hann kynnti sig fyrir bóndakonunni og sagði: "Mig þyrstir". Og þá þekkti konan hann strax, hljóp inn og sagði við fólkið á bænum; "Hann er kominn"! Maður konunnar hélt að viðgerðarmaðurinn væri loks kominn til að gera við mjólkurkælinn og þusti út í fjós en sá engan. Það var ekki fyrr en konan kom aftur út að Hann gaf sig fram og sagðist heita Þorsteinn Steingrímsson.
--Þorsteinn Steingrímsson!!?
--Já, og hann ætlaði niður á Þorlákshöfn að vinna í trésmiðjunni.

Ég varð mjög hugsi. Hvernig yrði með afskriftir skulda? Hvað yrði með perrana eða flugdólginn? Ef gengi krónunnar mundi hækka mikið hvað þá? Af hverju tóku hundarnir ekki eftir neinu? Vóru svín á bænum? Var það nýtt tákn að bóndinn hafði ekki fé heldur beljur?

 

Það var svo viku síðar að þessi kunningi minn kemur aftur.

Já. Þetta var hann Jói Sakk sonur þeirra Betu og Sakka. Hann leigir herbergi í kjallara hér í Vesturbænum. Ég var að ditta að bílnum þegar hann gengur framhjá í dag og náttla tókum við tal þar sem frá var horfið um daginn.

Ég spyr : Hvernig fór þetta hjá Þorsteini eða Jesú Kristi fékk hann vinnuna niðrá Þorlákshöfn?
-- Ja það fór nú ekki vel. Hann breytti einni mjólkurfernu í vín og veitti fólkinu sakramenti svo þegar það var búið þá bað konan hann um að taka bíl dótturinnar niðrá Selfoss sem var sjálfsagt mál.
Hann var svo rétt fyrir utan bæinn þegar lögreglan stöðvar hann og biður um ökuskírteini og létu hann blása og það kom náttla heilmikil mæling enda alltof sterk blanda, hann hafði aldrei breytt mjólk í vín áður.
-- Og hvað svo--- fóru þeir ekki með hann niðrá Heilsugæslu?
-- Jú, jú það var farið með hann þangað og dregið úr honum blóð og svo á lögreglustöðina í skýrslutöku, en hann neitaði að svara öllu svo þeir náðu í sýslumanninn.
--- Sýslumanninn!!!!
-- Já. Sýslumaðurinn byrjaði á að spyrja hann: „Hvaðan ertu?" En Þorsteinn veitti honum ekkert svar. Sýslumaður segir þá við hann: „Viltu ekki tala við mig? Veistu ekki að ég hef vald til að láta þig lausan og ég hef vald til að setja upp þvaglegg hjá þér?
Þorsteinn svaraði: „Þú hefðir ekkert vald yfir mér ef þér væri ekki gefið það að ofan.
Eftir þetta reyndi sýslumaður enn að láta hann svara er hann svaraði engu.
--Þvaglegg eins og við konuna um árið,--- var það ekki bannað?
-- Jah! Það var ekki að sjá. Sýslumaður sagði allavega við lögregluþjónana: „Sjáið manninn!" Þá seldi hann þeim hann í hendur og bauð að láta setja þvaglegg í hann.

 

Ég varð svo hissa að ég átti ekki orð, vissi að Jói Sakk hafði alltaf verið skrítinn. En nú hafði steininn tekið úr. Ég opnaði húddið á bílnum og fór að bogar í vélinni lít svo upp og spyr:
--Hvernig veist þú þetta allt?
--Ég er búinn að vita þetta lengi og tala mikið um að þetta yrði svona, þegar þeir settu upp þvaglegginn upp í hana Maríu frá Magdölum þá var það tákn og ég talaði um það en enginn vildi hlusta.
--Tákn!!!! Og hvar hefur þú verið að segja þetta?
-- Allstaðar! En það er eins og að hrópa í eyðimörkinni það virðist enginn heyra.

Sem betur fer hringdi síminn og ég svaraði. Jói Sakk hélt af stað gangaðdi undir handveifu minni. Að símtali loknu varð ég mjög hugsi. Hvaða rugl er þetta í Jóa? En ég gat ekki séð betur en hann meinti það sem hann var að segja. Sé þetta satt hvernig fer með þennan Þorstein? Mun blóðið sem á að senda suður í rannsókn þá ekki vera blóð Krists? Fær maðurinn vinnu á Þorlákshöfn, hann er varla með gildt résmíðaréttindi innann EES og hvernig er með þann sem kemur af himni er hann ekki fyrir utan Sengen? Það er nú eitthvað fyrir Árna Johnsen nema Árni vilji fá náðun? Nei Árni fékk náðun frá annarri þrenningu sem margir vilja meina að ráði amk. einhverju á himni líka.

Þetta er nú meiri endaleysan.

Útför.

Ég sit hjá líkmönnunum kistan er á vinstri hönd sem geymir lík mágs míns á fertugasta og þriðja aldursári, það er stormur í huga mér eins og vant er. Hvernig líður hinum látna ? Fer nægilega vel um hann ? Væri rétt að hagræða honum til? Í hvernig skóm er presturinn sem nú mælir fram texta og allir standa upp? Ég hef sosum ekki miklar skoðanir á prestum en mér finnst þó að skór þeirra eigi að vera með kúlutá sem gerð er úr sér stykki ásaumuðu við aftari stykkið. En málið vandast því presturinn er kona. Og þó, ég get ekki séð eftir umhugsun að það ætti að skipta máli gagnvart skóm. Karlmenn eru flestir skrifstofuklæddir, það er svo dæmi um hve karlar staðarins eru óvanir að klæðast skrifstofubúningi að vélsmiður einn kom akandi með konu sinni undir stýri til öryggis væri lögregla á eftirliti. Svo samofin eru skrifstofuklæði dansleikjahaldi og snafsi. Og enn mælir presturinn fram texta og kórinn syngur sálm. Ég fer aftur að hugsa um hinn látna. Ég tek ekki mark á látnu fólki. Ég skil af hverju látið fólk liggur og hreyfir sig ekki, en að það þurfi ekki að hagræða því og af hverju það andar ekki skil ég alls ekki. Þó finnst mér þetta ekki óheiðarleg framkoma í sjálfu sér nema þegar myndin birtist af þeim látna í blaðinu þá lýsir svipurinn ákveðnu undirferli eins og á fólki sem hefur náð að gabba mann --- góðlátlega þó.

Presturinn mælir nú fram texta aftur snýr sér að altarinu og kórinn syngur sálm. Ég nota tækifærið dreg aftur hægra auga tek mið af fjórða pílára frá horni sem stendur upp af grátunum og í skóhæl prestsins. Ég þurfti þó að hnika höfði örlítið til að fá gott mið.

Og nú snýr presturinn við gefur merki og við líkmennirnir stöndum upp förum sitt hvoru megin við kistuna snúum henni og hefjum á loft. Kistan er mjög þung sem lendir mest á mér þar sem ég hæstur þessara lágvöxnu kistubera. Við göngum fram gólfið undir söng og spili Eric Clapton "Tears in heaven".  Þegar ég er öruggur um að botninn haldi fæ ég herping fyrir brjóstið. Sá sem ég ber núna með hinum er ekki að grínast. Hann er ekki og mun ekki verða. Við rennum kistunni inn í vagninn. Sjakketklæddur bílstjórinn leggur hurðirnar aftur sest undir stýri og ekur af stað. Ég geng rösklega á eftir vagninum af mikilli ábyrgðartilfinningu eins og útför þessi sé sérstaklega á mínum vegum og kem rétt á eftir vagninum í garðinn.

Líkvagninum er lagt þannig aftari endinn veit inn í garðinn, síðan hefst bið eftir gestunum. Virðulegi bílstjórinn skimar í kring bendir líkmönnum að koma og raða sér upp, hann gerir þetta af mikilli fagmennsku sem einkennir utanbæjarmenn þegar þeir ætla að sína innanbæjarmönnum hvernig menn bera sig að í þessum aðstæðum fyrir sunnan. Hann gengur að bifreiðinni lítur höfði tekur hanskaklæddum höndum um hurðarhúnana opnar hurðirnar virðulega með báðum höndum gengur svo afturábak milli líkmannanna og hneigir sig. Líkmennirnir draga kistuna út til hálfs standa og bíða. Utanbæjarsjakketmaðurinn snarvendir með viðhöfn og hyggst ganga af stað. Eftir öllu fannst mér að hann ætti að fara gæsagang. Það reynir ekki á það. Skyndilega tekur úlpuklæddur maður sig út úr gestahópnum með húfu niður í augu og belgvettlinga. Hann tekur þegar til starfa sópar burt mold af kistunni eftir moldun prestsins í kirkjunni. Hann gefur ítarlega lýsingu á verki sínu skrækum rómi og gjörhreinsar öll óhreinindi af kistunni. Ég stíg eitt skref fram einn manna, hvað er að gerast? Ekki sér glöggt hvaða maður þetta er eða hvað hann ætlar sér.  Úlpumaðurinn gefur skipanir út og suður hallar höfðinu aftur vegna húfunnar sem er alveg niður í augu býst svo til að ganga af stað án þess að virða hermarskálkinn viðlits sem var rétt í þessu að snúa sér, og segir: "Koma, koma". Líkmennirnir fylgja þessum skelegga undanfara sem hvað eftir annað snýr sér við og rekur á eftir líkmönnunum og líkfylgdinni. Þegar að gröfinni er komið gefur hann nákvæmar fyrirskipanir hvernig skulu háttað með kistuna gerir svo einhverskonar krossmark það rösklega að vettlingur hægri handar flýgur af, tilkynnir síðan að aðrir skulu fara að dæmi hans tekur upp vettling sinn og er horfinn í hópinn aftur.

Nú hefði mátt ætla að maður þessi yrði þegar handsamaður og fluttur af vettvangi svo alvarlegrar athafnar ellegar að athöfnin leystist upp í hreinan farsa. Gerðist það þá ekki? Með skimun var ekki að sjá á nokkrum manni að eitthvað óeðlilegt væri að gerast, eða hefði gerst. Að bylting skuli gerð í miðri útför og útfararstjórinn afsettur af manni sem engum gat dulist að var vangefinn vakti enga athygli  útfarargesta. Þetta var hann Hjalti Þórarins. Hjalti hafði hingað til skipað sér í þau embætti sem honum sýndist án efasemda nokkurs manns. Það kom svo fram er ég fór að orða málið ofurvarlega að Hjalti var yfirverkstjóri á vinnustað hins látna og ók með honum vörur um alla Vestfirði passaði uppá þrif, kaffitíma og annað sem þurfti að hafa reglu á. Þarna var vinur Hjalta borinn til grafar, vinur sem aldrei hafði efast um tilveru Hjalta, vinur sem aldrei efaðist um hans verkstjórn á ferðum milli þorpanna á Vestfjörðum.

Ég, klæddur að hætti bankamanns sem situr á bak við gler, sunnanmaður, brottfluttur.  Það var Hjalti Þorsteins, bróðir Sínu Jórunnar og þeirra sem braut glerið, rauf skilvegginn milli himins og jarðar.

Ég stóð á meðal minna.

Vanda Sólrún.

 

 

 

Hún kom sjálf bara sex ára alla leið af Seljaveginum og á Bakkastíginn, og það án þess að láta nokkurn vita. Það vóru greinilega miklar vonir bundnar við þetta fyrsta stóra ferðalag.
Það er þannig að þegar maður kemur að tómu húsi hjá afa og ömmu þá ómar allt rýmið af einhverskonar klið. Hvurnig stendur á þessu ? Það er útaf því hljóði sem hvert áhald sendir frá sér, já og eiginlega allir hlutir. Hraðsuðuketillinn segir til dæmis uuuuuuuuuu hann er með neðri vörina svo ofarlega og út þess vegna segir hann uuuuuuu, aftur á móti segir gamla kaffikannan hennar ömmu búúúúú í talsvert hærri tón sem kemur út um stútinn, þessi kanna er uppi á hillu og er stundum notuð undir blóm og þá er hún krullhærð. Það er merkilega mikið af könnum og áhöldum sem eru með eitt auga eða að minnsta kosti annað augað lokað, til dæmis útvarpið og brauðristin, þau eru alltaf í góðu skapi eins og vöfflujárnið það brosir allan hringinn. En hún treystir vöfflujárninu ekki fyllilega, því þetta bros líkist mjög glotti úlfsins í teiknimyndinni um úlfinn og Rauðhettu sem hún þorði aldrei að horfa á nema afi sæti hjá. En ef maður gengur framhjá áhöldunum og lætur sem maður sjái ekkert þá er þetta svosem í lagi, til öryggis hafði hún þó spurt ömmu hvort vöfflujárnið ætti ekki að vera inni í skáp en amma hafði sagt að hún mundi kanski bara baka vöfflur á eftir, vöfflur eru tungan úr vöfflujárninu. Þegar bakaðar eru vöfflur sést greinilega uppí vöfflujárnið og það segir ; aaaaaaa svona svipað og þegar fullorðnir geispa nema ekkert innsog, og gómurinn er hrufóttur alveg eins og í henni, hún hafði líka athugað með puttanum til staðfestingar. Hún hafði farið fram í hol hjá klósthurðina til þess þegar stóra frænkan kom að henni og hún þurfti að snúa sér á táberginu í heilan hring til að allt kæmist ekki upp, sagðist vera með lausa tönn og sýndi henni meira að segja tönnina. Þarna munaði litlu, stóra frænkan skoðaði tönnina kastaði svo hárinu yfir öxlina og var horfin á klóstið. Hvað eru stórar stelpur alltaf að fara á klóstið ? Hún hafði smeygt sér einu sinni með þegar þær fóru saman þrjár í einu. Þær þeyttust um allt gólf í þessu litla rými lögðust mjög þétt að speglunum náðu í dót í skápum potuðu í nefið á sér löguðu brjósthaldarabandið yfir öxlinni flissuðu drógu buxurnar upp og peysuna niður með báðum höndum án þess að hætta að horfa í spegilinn og allt í einu sat ein með buxurnar á hnjánum á klósettskálinni hún hafði aldrei séð annan eins þeyting. Hún spurði hana eins lágt og hún gat og studdi með vísifingri hægri handar á efri vörina rétt fyrir neðan nefið :
Ert að kúka ?

Hinar tvær höfðu heyrt allt saman og fóru að hlægja og þær hlógu án þess að hætta að horfa í speglana. Við svona sjaldgæfar aðstæður ætti maður ekki mikið að láta á sér bera, en kanski hættir maður að kúka þegar maður verður stór stelpa, það er aldrei kúkalykt þegar mamma er nýbúin á klóstinu aftur á móti er súr lykt þegar pabbi er nýbúinn, stundum.

Já. Það má kanski taka fram að ekkert áhald þarf að anda að sér þau bara geta endalaust gefið frá sér hljóð án þess að anda. Fólk skildi varast að halda að þó hvert áhald hafi sína sérstöku meiningu er alls ekki um neina flokkadrætti eða sundrung að ræða þeirra á meðal því hvert áhald er veröld útaf fyrir sig.

Hún opnar útihurðina fer úr skónum og úlpunni og lætur hana falla í gólfið, opnar innrihurðina og spyr án þess að sleppa vinstri hendi af snerlinum :
Hvar er amma ?
Held hún hafi farið út í búð.
Akkuru ?
É veitdekki ábyggilega að kaupa garn.
Hún tekur nú hægri hendi líka um snerilinn og snýr uppá sig, stendur á hægri fæti og tekur nokkrar fettur.
Hvenær kemur amma ?
Veitdiggi.
Þó að það muni hérumbil ekkert um einn afa á heimili er það samt nóg til að það heyrist ekkert í áhöldunum, kliðurinn þagnar og þau bara bíða.
Hún tekur stökk og lendir jafnfætis alveg ótrúlega nálægt þar sem breiða bilið er á milli gólfborðanna þetta er svo nærri bilinu að hún er alveg að falla framfyrir sig. Þetta er ekki allt, það er líka bannað að stíga afturábak svo hún verður að taka annað stökk áfram en lendir þá á bili svo reglan leysist upp. Til að bæta fyrir þessi mistök er tekið langt skref áfram með stórutá eins nálægt borðabili eins og hugsast getur spyrnt með vinstri fæti sem lýkur á því að vinstra hné lendir á skemlinum sem er fyrir framan stólinn sem afi situr í og segir :
Élta að fá ís, segir hún og stingur þumalputtanum í augnkrókinn hægramegin og borar fáein jugg til vinstri og hægri
Já fáðu þér sjálf þú veist hvar ísinn er.
Að ísskápnum eru um það bil fimm jafnfætis stökk. Samkvæmt reglu á að lenda hæfilega langt frá ísskápnum til að hægt sé að opna hurðina, sé lent of nálægt verður bara að hafa það þó að það þurfi að beygja sig afturábak til að sleppa við hurðina. Í þetta skiptið er svo tæpt að hún er alveg að falla aftur fyrir sig og hurðin strýkst við fótinn en nóg til að sleppa. Hún er rétt komin með hendina á ísinn þegar útihurðin opnast og amma kemur inn. Eins og hendi sé veifað er allt orðið breytt, það er komin ný veröld, það sem var áður er ekki lengur. Hún sleppir takinu á ísnum skellir ísskápnum aftur og áhöldin í eldhúsinu frjósa í nákvæmlega sömu stöðu og þau voru þegar útihurðin opnaðist. Hún lítur örsnöggt á gömlu kaffikönnuna til öryggis en kannan er sem steinrunnin það er ekki því að neita að þetta er svolítill léttir.
Hvar vasssstu !! ? spyr hún.
Með inngöngu ömmu í húsið magnast hávaðinn gífurlega. Sex ára stelpa er nógu vel að sér til að vita að það þarf þrefalt textamagn á ömmur til að fá jafn langt svar og mömmur gefa, að öðru leiti virka ömmur hérumbil eins og mömmur. Þær halla höfðinu aftur og svara undir eins með mjög stuttri setningu án þess að horfa á mann, gefa fyrirskipanir út og suður en eins og áður segir þurfa ömmustelpur að vera með þrefalt lengra handrit til að allt gangi upp, svo þar líka að elta þær til að vera alltaf fyrir framan þær. Þegar mamma hringir er hún mjög óðamála í símann út af því að Vanda Sólrún stakk af án þess að láta neinn vita, mamma er með röddina í bassa og þegar mömmur tala meða bassatón þá koma sex ára stelpur bara einu og einu á orði milli. Þetta er alalmunurinn ömmur fara aldrei í bassa.
Og þannig lauk þessu fyrsta stóra ferðalagi.

Vinir

Sótti dóttursoninn á leikskólann. Hann er tveggja og á hérumbil enga fortíð hann lifir bara fyrir framtíðina og nú var skóladagurinn orðin fortíð. Hann beið þess stífur að ég tæki hann úr kaffitímastólnum og tekur um hálsinn á mér furðu fast en örsnöggt. Það er vegna fortíðar og verður að taka fljótt af vegna þeirrar framtíðar sem bíður. Þetta er stundareilífð fyrir þann sem á sér nokkra fortíð.

Við förum niður í klæðaherbergið. Hann er mjög spenntur vegna heimgöngunnar tekur skóna úr skóhillunni og bakkar þangað sem ég sit. En þetta eru tveir vinstrifótaskór sem eru ekkert líkir. Ég er ekki nánda eins spenntur, járnsmiðurinn sem slapp undir steininn í sumar er ekki á ferðinni núna og fuglinn í trénu er þagnaður. Þessi fugl var alveg sérstakt þing og jafnan höfð nokkur viðdvöl við þetta tré og heimili þessa alveg sérstaka fugls. Þessir framtíðar og fortíðarmenn leggja nú fótgangandi af stað og eru varla komnir út á gangstétt þegar gamalt fress gengur hjá án þess að líta við okkur. Gömul fress eru einstaklega sjálfmiðuð. Hann tekur þegar til fótana á eftir fressinu en fressið herti bara á sér og fýlusvipnum. Hann er hvass og undur sumarsins horfinn. Tré fuglsins er nakið en þar stendur jeppi með sérlega stór dekk sem þurfa athugunnar við. Ég sparka vel í dekkið og hann stífnar sparka aftur og hann sest á hækjur sér og segir ákaft álit sitt með sínum hætti. Er við komum á Bræðraborgarstíg liggur strengurinn upp hann og þá átti ég að halda á honum. Ég minnist sögu afa sem gekk til lambhhúss 1877 með föður sínum í byl. Pabbi hans lét hann ganga á undan sér og sagði við hann: Ekki gefast upp, þetta tekst bráðum. "Ég hef aldri villst í byl, hversu dimmur sem hann hefur orðið" sagði afi.
Með þessa 135 ára gömlu fortíð í huga læt ég dóttursoninn ganga á undan mér á móti veðrinu og framtíðinni.

Aðfararhæfi.

Ein af frjórri skammtíma lífsnautnum tilverunnar er að leggja fólk í einelti. Það veit sá einn sem reynir hvílík sæla það er, vatn í munni og sælukeimur í grindarbotni sem varir lengi á eftir. Þegar ég kom sem oftar til minnar New York (Flateyrar) var strákhópurinn saman komin í kvöldblíðunni og réði ráðum sínum. Því miður þótti ekki næg ástæða til að gera aðsúg að heimili ákveðinnar fjölskyldu þangað til að foringi kemur og hefur eftir föður sínum að húsbóndinn hafi smíðað borð, farið um það eldi og pússað svo yfir. Glæpurinn lá í því að borðið virtist miklu eldra. Þetta var gróf fölsun. Það er foringja að skaffa, og þessi skaffaði fullkomna ástæðu til að gera aðsúg að heimili þessa ósvífna frístundasmiðs og fjölskyldu hans. Hófst nú leiðangurinn með ópum. Það var miður að ekki naut barna þeirra hjóna, þau vóru send jafnóðum í burt og þau fóru að ganga og kómu ekki aftur fyrr en á fullorðinsárum. Komið var að tvílyftu steinhúsinu sem andlit heimilisins vissi og orgaðar fram ávirðingar um kynlíf, smíðar og börn þeirra hjóna. Þar sem húsbóndinn áræddi ekki út fór okkur fljótt að leiðast að æpa í tómt, leystist hópurinn upp í minni flokka með heitingum um að gera betur næst. Mig sundlaði af þessari frábæru kaupstaðarnýung, opinber svigurmæli um ásrarlíf fólks vóru nægileg orsök að taka sér til höfuðs.

 

Áratugum seinna les ég gleðilegan boðskap um svona aðför fullorðins fólks að heimili Guðlaugs Þórs Þórðarsonar og það sem meira var, ekki hafði lánast að forða börnum hjónanna burt. Heiða B Heiðars er ættuð frá Flateyri eins og ég og skrifaði með gott í grindarbotni indislega reynslusögu í DV um aðförina að Guðlaugi Þór sem náði hápunkti þegar yngsta telpa hjónanna kom til dyra . Það er ekki fyrr en við fréttum af svona aðför frá Færeyjum fyrir löngu að uppi verður hneykslan í útvarpi, bloggi og feisbók. Aðfaraþeginn í Færeyjum fékk taugaáfall, hann jafnaði sig ekki og svipti sig lífi. Sem betur fer varð honum ekki barna auðið. Gagnkynhneigð kona í Reykjavík þurfti líka spítalavist vegna taugaáfalls af nákvæmlega sömu ástæðu, en hún átti líka börn og var talin skulda meira en ofsækjendur heimilisins til samans og óvíst þótti um skil. Heiða skrifaði ekki um taugaáfallið ekki heldur um sjálfsmorð í DV en minntist á skuldir. Sennilega var það taugaáfall ekki neinum á staðnum að kenna og allra síst ef sviptir hún sig lífi.  Fyrrum gerendur eru nú svo sárir út af höfundarréttarbroti þessarar erlendu smáþjóðar að þeir hóta að slíta vináttusambandi við þessa barbara og ýmisst hóta að borga eða ekki borga lánið sem bræðrþjóðin í marföldum skilningi veitti. Segðu mér hverjir eru vin..........

 

Held séra Björn í Laufási sé með þetta.

 

Sjá, himins opnast hlið, 

heilagt englalið

fylking sú hin fríða

úr fagnaðarins sal,

fer með boðun blíða

og blessun lýsa skal

:.: Yfir eymdardal :.:

 

Á hæstri hátíð nú

hjartfólgin trú

honum fagni' og hneigi,

af himni' er kominn er,

sál og tunga segi

með sætum engla her:

:.: "Dýrð sé, Drottinn, þér" :.:

Verkalýðshreyfingin.

Af hverju er það hlutverk verkalýðshreyfingarinnar að reka skattaeftirlit og vinna gegn "svartri" atvinnustarsemi en ekki td. umferðaeftirlit aða vigtun sjávarafla? Trúir fólk virkilega þvælunni úr RSK um fjárhæð skattsvika? Já, ef það er sá aðgöngumiði sem kostar í klúbbinn. En sá sem trúir því verður líka að trúa Vatikaninu að skamkynhneigð sé viðurstyggð. Það er svo annar klúbbur með öðrum Páfa.
Allur innheimtur tekjuskattur næstu árin mun fara í að greiða af lánum sem ríkissjóður yfirtók og vogunnasjóðir keyptu á 4% en fá 150% greitt frá íslenskum skattgreiðendum. Að greiða tekjuskatt er því ekki "að taka þátt í byrðum samfélagsins" heldur að taka þátt í að bera þessa einu byrði............samfélagsins. Já já, verkalýðshreyfingin er fullsátt bara ef hún fær að taka almenning í hitt gatið gegn sömu upphæð, en hún treystir ekki ríkinu sem hún hefur annars í vasanum, betur en svo að hún hefur sérstakt eftirlit með eftirliti RSK. Ekkert afl á Íslandi hefur jafn rækilega troðið almenningi um tær og verkalýðshreyfingin. Mesta hetja verkalýðshreyfingarinnar sem otað er dauðum fram á tyllidögum kostaði ekki nema eina brennivínsflösku. Florýtaferð handa honum var bruðl. Uppbygging verkalýðshreyfinggarinnar er ófrumleg og ekkert frábrugðin öðrum skipulögðum glæpaflokkum. Það er; kjarni og dótturfélög, fjölskylduvænn bifhjólaklúbbur og "hang around" sem vinnur fólskuverkin.

"Lífeyrissjóðirnir"!!!!! Það er ekki verkalýðshreyfingin. Það eru vondu útrásarkallarnir. "Að hann hefi verið formaður nefndarinnar sem hækkaði lánin um 50%?? Hann er ekki verkalýðshreyfingin þó hann sé forseti ASÍ", segja háskólalærðu bloggarnir. "Formaður sparisjóðsins!?" Kemur málinu bar ekkert við. Og rúmfasta gamalmennið sem í áratugi hafði étið úr lófa verkalýðshreyfingarinnar minnir á "vökulögin" daginn sem hann komst framúr. Líka má minnast á netskrif fyrrverandi "verkalýðsforingja" (og núna lífeyrissjóðsformanns, fyrir tilviljun auðvita) sem sendir skrílnum tónin úr sumarbústað sínum í miðri viku. Ef ískyggilega horfir um kjör verkafólks er alltaf hægt að draga fram Stefán Ólafsson prófessor og láta hann sanna með tölum og gröfum lága skatta, hátt kaup, lága vexti og lágar afborganir lána, jafnvel gott veður. Háskólasamfélagið elskar nefnilega líka verkalýðshreyfinguna og hefur náð svo langt í svona fræðimennsku að það bíður nú fram í fimmta sinn frumburð þessarar fræðimennsku í ónefnt embætti. Í frægustu skýrslu allra tíma sem samin var af háskólasamfélaginu handa Alþingi í nýu bindum er ekki eitt orð um verkalýðshreyfinguna, látið er nægja að tæpa á "hang around" klúbbunum.

 Um daginn stóðu tveir verkalýðsdólgar framaní mér og heimtuðu skilríki . Ég neita, þeir vildu kennitölu, ég neita enn, þeir spyrja í hvaða félagi ég sé, ég segi þeim að éta það sem úti frýs, þeir segja að ég verði að vera í félagi, þeir kalla á lögreglu ég neita enn, mér er hótað handtöku ég neita samt. Lögreglan kemur og enn neita ég dólgum verkalýðshreyfingarinnar um nafn og kennitölu. Hvað er þessi STASI framkoma annað en ofbeldi? Hvað mun nú Skúli Eggert Þórðarson blóðhundur Davíðs Oddssonar, sem hefur verið afhendur verkalýðshreyfingingunni, gera? Hann hafur takmarkalaust vald eða þeir sem hafa hann í bandi. Hverskonar verkalýðshreyfing er það sem heimsækir verkafólk og heimtar af því passa? Hverskonar verkalýðshreyfing er það sem heldur fundi sína í læstum húsum af hræðslu við verkafólk sem stendur fyrir utan og ber tunnur. Að fundi loknum kemur svo fjölmiðill verkalýðshreyfingarinnar og foringinn stimplar mótmælendur sem "skírl". Eitt er víst, hún er ekki að huga að kjarasamningum eða kjörum heldur þeim helmingi sem henni ber á móti ríkinu sem aftur skilar því til NY. En er verkalýðshreyfingin þá ekki gagngýnd? Jú, jú , einstaka athugasemd má sjá undir fréttum DV og Eyjunnar frá geðsjúku fólki. En samanlagður bloggher Íslands má ekki heyra einu orði hallað á þessa hreyfingu. Þessi bloggher er háskólalærður og hefur aldrei prófað að vera á þeim kjörum sem verkalýðshreyfingin skammtar fólki. Þessi her hefur yfir sé tvo vélgenga marskálka sem eru svo fyrirsjáanlegir á prenti að allt sem þeir skrifa hefur birst í fyrra og hittifyrra og árið þar áður. Þetta eru þeir Illugi Jökullsson og Guðmundur Andri Tórsson. Svo frábærlega er Guðmundur Andri virtur að þegar hann líkti vændi við hjúkrun varð uppnám meðal háskólalærðra feminista. Þær sem alla tíð höfðu haldið að vændi væri ofbeldi snéru frá villu sinni strax og lækuðu eða deildu með einkunni "Góður". Sá fyrrnefndi hefur slæpst inn á alla fjölmiðla landsins síðustu hálfa öld og skammað allt og alla, allt nema verkalýðshreyfinguna.
  Hvergi á byggðu bóli er innheimta skatta betri en á Íslandi. Vogunnasjóðirnin í NY mega vera ánægðir með það. Kæmi ekki á óvart að verkalýðshreyfingin ætti hlut í þeim.

Megi verkalýðshreyfingin daga uppi eins og systurhreyfing hennar sem kenndi sig líka við "hreyfingu" en var annað æðisgengnasta kúgunartæki tuttugustu aldar á Íslandi.

Sjómannadgsball 1974.

Alltaf! segir hann og þrýsti hönd mína. Pabbi þinn hefur alltaf verið góður við mig. Alltaf! Og hann lýtur höfði sínu og hristir það. Ég horfi oní kollinn, hárið er þykkt og liðað, húðin rauðleit og mjög vot, lyktin megn og ákaflega súr. Hann lyftir upp ásjónu sinni og spyr: Erum við ekki vinir..........? Ha! Alltaf.........? Neðri kjálkinn vísar á hlið. Aftur lítur hann niður og hristir höfuð sitt svo hratt að það myndast dauður punktur um ásinn sem höfuðið snýst um eins og lognið í auga fellibylsins. Hann þéttir handtakið og bætir við: Það hefur alltaf verið gott á milli mín og pabba þíns. Alltaf! Aldrei..........það hefur aldrei komið neitt uppá. Aldrei! Og nú hristir hann hönd mína.

Ég hafði spurt ömmu tíu árum fyrr hvort hann væri ekki giftur.

Hö! Hafði amma svarað. O jú, víst er hann giftur, -----hann er giftur þeirri hálslöngu, sagði hún og vatt óvenju lagt ofan af hnyklinum fyrir næstu prjónalotu.

Ég hafði fyrir löngu hætt að svipast um eftir þessari skrítnu konu hans og nú lina ég handtakið og hann sleppir hönd minni.

Til að að gera þessa yndislegu stund lengri dregur hann nú þessa hálslöngu eiginkonu sína úr brjóstvasa sínum, skrúfar tappann af, þurrkar rækilega koss sinn af vörum hennar  með lófa sínum og réttir mér. Það er yfir þessari athöfn blær heiðaleika trausts og sjálfsafneitunnar. Ég tek gúlsopa, þetta er dræ Kláravín, volgt.

Hann fær sér líka snafs án sótthreinsunnar stingur eiginkonunni aftur á sig og upphefur ræðu sína enn á ný án þess að skipta um efni. Ég játa að mér fannst nokkur skuldbinding felast af minni hálfu í þegnum sopa, þó ég væri ráðinn í að borga bara með viðveru sem svaraði meðalsopa en ekki gúlsopa. Honum var þetta undanskot mitt fullljóst þótt flátt væri og greip til þess ráðs sem dugað hefur  öldum saman við þessar aðstæður en það er þétt handsal með hægri hendi og að sú vinstri er lögð um herðar viðmælanda þannig að enni er þétt upp við enni. Við þetta breyttist samtalið úr almennu spjalli yfir í algeran trúnað.

Pabbi þinn hefur alltaf sýnt mér stuðning eftir að ég fór að vinna hjá honum. Alltaf! Hann hefur aldrei sagt neitt misjafnt við mig. Aldrei! Ekki styggðaryrði. Aldrei! Til dæmis þegar ég mölvaði á mér hendina þá kom hann og fór með mig uppá skýli. Þetta hefðu ekki allir gert. Nei. Aldrei.

Nú var fullljóst að að hann gat alls ekki verið að tala um pabba minn. Pabbi var ekki með fólk í vinnu og alveg örugglega ekki menn sem handleggsbrotnuðu.

Stúlkan mín var búin að finna mig og lagði hendur sínar létt á herðar mér og horfði á eiginmann þessarar hálslöngu konu. Hún vill dansa.

Við þessa komu varð honum litið upp og nú var enni mitt blautt líka af núningi við hans enni.

Eiginmaður hálslöngu konunnar þekkti lífið meira en svo að þegar stúlka er annars vegar að þá keppir hann ekki um unga menn við unga mey, og þó hann geti otað lagvelktri eiginkonu sinni fram þá er það tímabundin ráðstöfun. Það er ekki fyrr en árum seinna að menn geta sagt kellingu sinni að fara til andskotans ef þær eru með múður. Hann tók þá til þess ráðs að taka með vinstri hendi um hönd stúlkunnar án þess að sleppa handsalinu við mig laut höfði og hristi það án þess að því fylgdi nokkur texti. Þessi athöfn hafði inntak mjög í þeim anda sem tíðkaðist á ritunnartíma Gamlatextamennisins þegar pör vóru gefin hvort öðru eða synir fóru í stríð.

Við gengum í dansinn og hann sat álútur eftir og hjó loftið ákaft með hægri hendi upp við eyra sér, rétti hana svo út og smurði hring rangsælis yfir borðið lét hana svo falla og hristi höfuðið.

Dansinn var hraður og hljómsveitin spilaði og söng: "Vinn æ vos a littell billí beibí just a vonna mama in þeir billov, in þeir mó kandunt fíl þeir mó". Söngvarinn hafði aðra atvinnu meðfram á staðnum.

 

 Klukkan tvö hætti hljómsveitin en hávaðinn minkaði lítið, hurðir vóru settar á gátt og gestum hleypt út í bjarta sumarnóttina.  Gatan er ein kös af fólki, ástandið undirlagt af píkuskrækjum, graðöskrum, hlátrum, yfirlýsingum og ályktunum. Ég stend við garðsvegginn hjá Rúnu Odds og orga upp í loftið með skyrtuna alveg fráheppta, stór maður gengur framhjá og gefur yfirlýsingu sterkum rómi sem ég er búinn að gleyma. Garðsveggurinn hjá Rúnu er steyptur allaleið upp að Séstvallagötu. Þetta gefur þeim rómminni tækifæri og ástæðu til að halda ávörp sín uppi á veggnum.
Tvö afburða hraustmenni uppbyrja hrindingar. Samstundis er ruddur fyrir þá hæfilegur völlur svo þeir geti sinnt þessu áhugamáli sínu sem þeir höfðu stundað innan dyra við samkomuhald staðarins allan heila veturinn. Þó í trausti þess að þeir yrðu alltaf skildir að. Tveir menn í lögreglubúningi annar af staðnum og hinn innan úr firði með skipstjórahúfu standa til enda á þessum velli eins og markmenn. Þetta dróg síður en svo úr öskrum eða yfirlýsingum. Þar kemur að annar nær vænni eyrnarfýkju á hinn. Við þetta hrata þeir afturábak og lenda í fanginu á lögreglumönnunum. Til að árétta að hér væru menn í átökum en ekki skepnur, og til að gefa í skin að þarna gerðust atvik sem litu lögmálum rökbundinnar atburðarásar vörpuðu bardagamennirnir orðum á millum sín um framvindu og þó einkum væntanleg úrslit málsins úr fagbrögðum laganna varða, og svo hitt að ekki yrði of langt hlé á óvissuni um framhald bardagans notar eini maður staðarins sem er vel feitur tækifærið og hoppar skáhallt yfir völlinn og gólar. Þá gerist hið óvænta. Lögreglumennirnir ganga með þá undir höndunum á móti hvor öðrum og hrinda þeim saman við mikinn fögnuð áhorfenda. Þetta var alvöru at. Þetta gengur fáeinar lotur sá feiti þverar völlinn galandi á ská einsog bikinistelpa með stigaspjald á hnefaleikum. Þegar þeir sjá fram á að verða ekki aðskilir bresta þessar hetjur í grát og faðmast og sá hlaunamikli tekur úrslita skáann.

Hann rétt nær að ljúka ferðinni þegar hann fær bilmingskjafsögg og hratar upp að vegg. Þetta æsti framámenn götunnar, það lá algert bann við því að snerta þennan mann. Einn fór með langan texta um málið og mátti greina "helvítis" all of í ræðu hans. Gerður var aðsúgur að árásarmanni og hann krafinn svara. Og ástæðan: "Hann hefur aldrei fengið á kjaftinn!!".

Það var logn veðurs bjart og mávurinn flaug yfir. Það er nú fyrst í þessum skrifuðu orðum að ég átta mig á að amma og afi voru sofandi í næsta húsi. Ekki veit ég hvort ástandið róaðist en áhugi minn var vaknaður á öðru og mýkra máli.

Rúmsena

 

Ég ligg á bakinu undir súðinni og virði fyrir mér þakbitann í þúsundasta skiptið, þetta er fimm sinnum fimm tommu biti, kvistaður og nokkuð sprunginn. Ég hafði verið kvefaður undanfarið og hlaupið í keng af hnerra margoft en þó sloppið við að setja hausinn í bitann.

Þegar ég var sex sjö ára hélt elsti bróðir minn því mjög að mér að út um ennið á mér yxi oddur og styngi ég hvað sem fyrir var með oddinum og þá heyrðist: odd, odd, odd. Ég hef aldrei verið fyllilega laus við þetta og óttast mjög að ef ég hnerri eða rísi snöggt upp þá muni ég keyra oddinn í bitann og sitja þar fastur, því þó auðvelt sé að odda sig fastann er hægara en sagt en gert að losa sig. Ég hef viðrað þetta við konuna en hún vill ekki hlusta á "kjaftæði". Í þessu kemur konan úr baðinu og inn í herbergið, hún dæsir af hitakófi því sem býr innra með konum á virðulegum aldri gengur að glugganum sem veit út á þakið og galopnar. Gluggi þessi er vel manngengur og nær alveg niður á þakið sem hallar mjög lítið og er nokkuð stórt einir tíu metrar á lengdina og fimm á breidd.
Ég greini henni frá ótta mínum að festast í bitanum en hún svarar að þetta sé ekki fyndið lengur sest á rúmstokkinn og ber krem á fæturnar leggst svo niður og snýr baki í mig en segir um leið og hún leggst: Ég ætla að hafa gluggann opinn í smá stund og láta kólna smá. Síðan teigar hún svalann.

Þögn.

Ég: Hvað ætlar þú að gera ef það kemur kind inn um gluggann?
Kind!!!!
Já kind!
Af hverju heldur þú að það komi kind inn um gluggann. Eru engin takmörk á þeirri vitleysu sem þér getur dottið í hug? Þessu fylgir stutt ágrip af því "kjaftæði" sem oltið hefur út ur mér síðasta aldarfjórðung.

Jah! Það er aldrei að vita hvað getur gerst, segi ég.
Hún segir afturfyrir sig, og er nú risin upp á olnbogann til áherslu, að: Primo. Það séu engar kindur í Reykjavík. Secundo. Hvernig á kind að komast upp á þak? Tertio. Af hverju ætti henni að detta í hug að fara inn um glugga? Það var stígandi í röddinni og hún hendir sér niður á koddann og breiðir sængina í fússi yfir öxl til áherslu um að samtalinu sé lokið.
Ég segi að henni væri nær að hugsa um hvernig hún ætli að koma rollunni út, því að þó rollur fari inn um glugga eða op sé vonlaust að koma þeim út um sama op og þetta endi ávallt með hlaupum hringsnúningi og fótskriðu og öruggt sé að rollan skíti við svona aðstæður og hvar ætli hún að stíga þá niður, berfætt með nýáborna fætur þegar gólfið sé undirlagt af kindaskít???!!!!!!! Þar að auki gæti mér brugðið svo við gestkomuna að ég keyri mig alveg fastan í bitann. Þetta endar á að hún sprettur upp hallar glugganum aftur og setur járnið í þriðja gat, hún tilkynnir í leiðinni að þó ég sæti fastur í bitanum þá muni hún ekki lyfta litlafingri til að losa mig.

Daginn eftir að loknum vinnudegi er eins og ekkert hafi ískorist ekki minnst orði á sauði og ég ekki fastur í bitanum.
  Konan segir mér í fréttum að hún sé á leið til Færeyja um helgina á ráðstefnu norðurlandanna, hann Olaf sé að hætta og henni hafi verið falið að flytja þakkar og skálaræðu honum til heiðurs við kvölverðinn, hana kvíði fyrir að flytja skálarræðu í Færeyjum og það á dönsku.
Af því að mér fannst halla á mig eftir gærkvöldið og svo það að mér var ekki boðið með þá set ég á þessa tölu: Þvöh! Héld það sé ekki mikill vandi, systir mín hélt ræðu við aðmírálaskipti á Vellinum forðum og það á ensku án þess að nokkur maður hefði vitað að hún væri mælt á þá tungu hérumbil ódrukkin þar sem ég hefði drukkið uppúr flestum glösunum sem Kanarnir vóru sí og æ að bera henni, hún á örugglega þessa ræðu enn og væri þér ekki skotaskuld að snara henni af ensku á danskt mál sjálf með bókmenntagráðu í ensku, vilt að ég hringi í hana, ha!? Það þarf ekki annað er hafa skipti á Tjalhers og Olaf. Þessu er hreinlega ekki ansað einu orði.

Það er flogið eldsnemma frá Reykjavík og ek ég henni í flugið. Um kvöldið sit ég í sófanum og er að velta fyrir mér hvort ég eigi að taka Stóra-skyldu-fylleríið út á Club Clinton eða Bóhem þegar síminn hringir og það er frá útlöndum. Hinumegin er það konan, all óðamála. Ráðstefnan var búin og allir farnir uppá herbergi að slappa af baða sig og sjæna fyrir kvölverðinn, þegar hún opnar hurðina að sínu herbergi þá, ..........já þá stendur fjórum fótum með felmtur í augum kind og jarmar mót henni með poll í hálsi sem flestar miðaldra kindur hafa. Hún lokar og opnar aftur í trausti þess að þessi sýn hverfi, en rollan er staðfastlega enn á gólfinu. Og nú gerist allt samkvæmt áðursögðu handriti. Ærin hleypur í hringi skítur rennur fótskriðu á dúknum og stekkur upp í rúm og ofan á ferðatösku. Ég er spurður uppi á Íslandi í síma: Hvað á ég að gera!!!? Ég segi að ekki sé annað að gera í stöðunni en fara niður í móttöku og tilkynna innbrotið sem hún gerir. Manninum í móttökunni bregður ekkert en segir henni að fé sé oft á beit á þaki hússins og ef gestir skilji eftir glugga á gátt þá sé segin saga að þær fari inn, hann hleypir svo rollunni út á plan.
Mér finnst ég hafa haft nokkurn sigur í þessu kinda/herbergismáli en þó skal ég viðurkenna að ég strauk mér alloft um enni þegar ég var kominn uppí um kvöldið.

Yfirvofandi skattrannsókn.

Þar kom að því, mér var hótað handtöku í dag. Þannig var að ég var að vinna þegar tveir menn koma aðvífandi og krefja okkur um "Vinnustaðsskýrteini" enginn var með slíkt og báðu þeir um kennitölur og fengu nema hjá mér. Ég spyr frá hvaða stofnun þeir séu og er svarað; "Samtökum atvinnulífsins". Ég svara að ég ætli ekki að gera neinum félögum út í bæ grein fyrir mér. Þeir vitna í lög og ég um hæl í 2. gr. Sts. Að: "Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið." Löggjafanum sé óheimilt að framselja ríkisvald til samtaka út í bæ einnig fari þetta gegn 74. gr. Sts. sem banni skylduaðild að félögum og svo náttla gegn Mannréttindasáttmála Evrópu. Þeir sögðu að þeir skildu alls ekki rullu þessa og vildu Vinnustaðaskýrteini og ég þverneita enn. Næst var það blíða leiðin hvar ég vinni og hvaða félagi ég væri í, takið eftir hvaða félagi ég væri í. Ég sagðist ekki vera í neinu félagi, það fannst þeim ómögulegt það væri miklu betra að vera í félagi, svo kom stutt ræða um ágæti félaga en bara að þeir fengju kennitöluna. Ég neita enn með mikilli kurteisi.

Þeir söguðst kalla til lögreglu sem þeir gerðu. Lögreglan spyr hvort ég sé að vinna svart. Ég neita og segist vera með alla pappíra í lagi. Lögregla biður um skilríki og enn neita ég á þeim grundvelli að þeir séu að misbeita lögregluvaldi í þágu félags. Lögreglumaðurinn rífur upp handjárn og segist handtaka mig og setja mig inn í klefa þangað til ég segi til nafns. Ok segi ég en þá vildi hann hætta við handtökuna og segjast ekki skilja svona þvermóðsku. Ég legg til að annar lögreglumaðurinn fari afsíðis með mér og hinn passi hina á meðan og ég geri lögreglu grein fyrir mér með því skilyrði að þeir gefi ekki SA mönnum upp nafn mitt. Þetta er samþykkt af öllum.

 

Það næsta sem mun gerast er að lögreglan mun gera Samtökum atvinnulífsins upp nafn mitt og kennitölu sem munu svo kjafta í mömmu (Skattrannsóknarstjóra) og ég verð tekinn í gegn með hefðbundnum hætti þeirra sem hafa komist yfir ríkisvaldið.

 

Að vera tekinn í gegn af ríkisvaldi þýðir velferðamissi það ætti að vera öllum kunnugt. Hve margir hafa ekki misst velferð sína með andófi gegn eigendum ríkisvaldsins en samt eru þeir langt innan við prósent af mannfjöldanum. Skipta þeir máli?  Þó get ég hrósað happi að eigendur íslenska ríkisvaldsins láta sér nægja velferðamissi.

Evast á fundi.

Það var í kaffitímanum áðan að ég skellti mér á kaffihús og fékk mér einn tvöf. Expresso. Þar stóð yfir fundur í hinum enda hússins og mátti þaðan heyra digran karlaróm en þunnt tjald aðskildi. Fundarstjóri minntist látins félaga og kynnti tillögu um aðildarumsókn þeirra sem "væru fyrir það allra yngsta" (urðu nokkrir hlátrar), væri ekki að Eva að þetta væri félaginu mikill styrkur, lét hann þau rök fylgja að hún væri byrjuð að skrifa hagstætt þeim líka og vildi Stígamót jafn dauð og Stórusystur. Var gerður góður rómur og mátti heyra dynjandi lófaklapp. Guðmundur bað um orðið og bauð hina nýju félaga velkomna og fagnaði "sýnileika og frelsi". Hann lagði til að viðstaddir risu úr sætum og henni yrði súngið til heiðurs undir laginu "Ó,Jesú bróðir bezti" sem er 503. sálmur í sálmabókinni. Hann bætti því við að rokkútgáfan væri tilbúin og biði flutnings á Samkomu í Krossinum.

Ég rétt náði að hripa textann á servéttu, þeir sem á fundinum voru leiðrétta ef villur eru.

 

 

Ó, Eva elsku bezta

og perravina mesta

æ, breið þú blessun þína

á perveskuna mína.

 

Mér gott barn gef í sleikinn                     

og góðan læknirsleikinn

en forðast allt hið illa

né Stígamót að spilla

 

Það ætíð sé mín iðja

að elska þig og biðja

og læk´ á orð þín kæra

og lofgjörð þér að færa.

 

Þín umsjón æ mér hlífi

í mínu perralífi

þín líknarhönd að skrifa

og lofa petófila.

 

Mig styrk í stríði nauða

og Stóru systur dauða

Þitt lífsins ljós ei verra

og löggild´ alla perra.

 

Með blíðum barnarómi
mitt bænakvak svo hljómi 

Þína pistla allir munda

og perraskap að stunda.