Ruddaskapur eða hvað?

Þegar ég fer út heima hjá mér og opna hurðina, sem opnast inn, ryðst kötturinn iðulega inn áður en ég næ að koma mér út. Nú er það ekki svo að þessi bitra reynsla mín sé bundin við húsköttinn heldur er þetta almenn, já al-MENN reynsla mín eftir að ég flutti á mölina. Þar sem ég ólst upp og var að fara út biðu bæði Bingó og Kátur þess við við gættina að þeim yrði hleypt inn. Þetta átti líka við köttinn sem í fjárhúsunum bjó og hét Steingrímur Hermannsson.

Áðan fór ég á Hamborgarabúllu Tómasar, þegar maður ekki kaupstaðahundur, smó framhjá mér þar sem ég var á leið að opna hurðina, ýtir á hurðina og sleppir henni þannig að hún skelltist beint í andlitið á mér og ég stóð úti hurðu lostinn. Þetta var sérstaklega óviðeigandi þar sem Hamborgarabúlla Tómasar leggur mikið uppúr háttvísi gesta í garð hvors annars. (Það er óþarfi að taka það fram að maður þessi bar sig að við átið eins og kaupstaðahundur sem étur úr dollunni með tvo aðra kaupstaðarhunda að aftan sem bíða þess að komast að dollunni.( Hann urraði þó ekki, verð að taka það fram))

En þetta er svo sem ekki ný reynsla fyrir mig. Kaupstaðabúar bæði hundar og menn ryðjast eins og lágstéttarrollur. Ég hef haft þann slæma ósið þegar ég er á leið út úr verslun þar sem hurðin opnast inn að doka við ef að kvenfólk er á leið inn og held hurðinni opinnu og leyfi konunni að komast áður en ég fer út sérstaklega ef konan er með barn. Í langflestum tilvikum strunsar konan framhjá án þess að virða mig viðlits frekar en bölvað kattarrassgatið. Þetta er farið að bitna illa á nefndum kattarskratta þar sem ég er farinn að setja löppina í hann við dyrnar sem fulltrúa kvenna Íslands.