Ofurhæfi.

Á Íslandi starfar hæfasta fólk í heimi. Þar af er íslenska lögfræðingastéttin sú hæfasta. Þó dómarar í sakamálum séu aldavinir sakborninga kemur það ekki niður á hæfi þeirra til að dæma um sekt og þó einum og sérílagi sýknu þessara vina sinna. Í endurupptökumáli fyrir Hæstarétti Íslands í GG málum voru dómarirnir sem skipuðu réttinn ofurhæfir. Þó vinnufélagi þeirra til fjölda ára hefði áður dæmt málið í undirrétti þá hafði það engin áhrif á hæfi þeirra. Hann skrapp bara á klóstið á meðan. Svo er verið að gera grín að ræðum Forseta Íslands og þær þýddar á íslensku honum til háðungar þegar hann er að lýsa ofurhæfri þjóð sinni fyrir óhæfum útlendingum.

 

Einu sinni var lögfræðingur, ábyggilega geðveikur, hann fór í mál við þjóðbanka Íslands og tapaði málinu í Hæstarétti. Hann skaut máli sínu til Mannréttindadómstóls Evrópu sem hefur á amk. einum hæfum dómara að skipa (íslendingi). Hann byggði mál sitt á því að eiginmaður eins dómaranna skuldaði bankanum miklar upphæðir og hún því óhæf til að dæma málið gegn bankanum. Og viti menn: Mannréttindadómstóllinn sagði að þó hún hefði í sjálfu sér ekki beint verið óhæf heldur hefði hann haft réttmæta ástæðu til að efast um hlutleysi hennar. Sem sé, sá sem er fyrir dómi á rétt á víkja dómara hafi hann ástæðu til að efast um hlutleysi dómarans og sú ástæða þarf ekki að vera pottþétt. (kallað að ryðja dóminn fyrir 1262)  Þetta hefur valdið íslenskur ofurhæfis dómurum áköfum hlátri.

Síðast í gær staðfesti Hæstiréttur dóm Hervarar Þorvaldsdóttur um hæfi hennar sem dómara. Maður einn, sennilega geðveikur líka, vildi ekki að hún dæmdi í sínu máli af því að feður þeirra hefðu verið í einhverskonar haturssambandi. Hin Hæfa Hervör gerði auðvita ekkert með ruglið í kallinum, hana varðaði heldur ekkert með ruglið í Mannréttindadómstólnum um tilfinningu þeirra sem leita réttar síns. Málið valt á hvað henni fannst en ekki einhverjum geðveikum kalli og Hæstiréttur staðfesti það.

 

Síðasta dæmið um ofurhæfi er sakamál sem nú er rekið fyrir Hæstarétti. Sakborningur er einn af laukum Flokksins, frumburður sakborninga hrunsins. Prófessor í lagadeild Háskóla Íslands veitti verjanda sakbornings ráð og naut við það ágætrar leiðsagnar eins af dómurum málsins. Verjandinn launaði dómaranum ómakið með bíóferð.  Annar dómarinn í málinu er sérlegur "frændi" fyrrverandi formanns Flokksins og þáði stöðuna frá honum sem fulltrúi ólöglærðra í Hæstarétt. (Fulltrúi kvenna sat fyrir í réttinum.)

Þriðji dómari málsins er annálaður Flokksmaður en hefur þó skrifað fræðigreinar á sviði náttúruréttar. (vildaréttar kalla sumur það og er ein merkasta greinin innan lögfræðinnar)

Fjórði og fimmti dómari málsins eru óskrifað blað en skipta litlu, þau eru minnihlutin.

Ef íslenskir lögfræðingar væru ekki svona ofurhæfir þá væri illt í efni fyrir okkar litlu þjóð.

Athugasemdir

[Marinó G. Njálsson, 11.2.2012 kl. 00:19]

Góður!  Ég skrifa einmitt um þetta hlutleysi á blogginu mínu.  Mér finnst með ólíkindum að menn vilji ekki segja sig frá máli til að tryggja að þeir sem til dómsins leiti telji rétt sinn ekki fyrir borð borinn.  Við hvað eru dómarar hræddir?  Að þeir missi vinnuna, að þeir geti ekki bjargað íslenska aðlinum.  Ég veit það ekki og ég skil það ekki.

Grundvöllur dómskerfisins er hlutleysi þess til að fjalla um mál.  Ef annar aðili máls telur að þessu hlutleysi gæti verið raskað og hefur fyrir því efnislegar ástæður, þá eiga dómarar að hlusta.  Það er ekki verið að efast um faglegt hæfi þeirra, það er verið að efast um fagmennsku þeirra.