Vinir

Sótti dóttursoninn á leikskólann. Hann er tveggja og á hérumbil enga fortíð hann lifir bara fyrir framtíðina og nú var skóladagurinn orðin fortíð. Hann beið þess stífur að ég tæki hann úr kaffitímastólnum og tekur um hálsinn á mér furðu fast en örsnöggt. Það er vegna fortíðar og verður að taka fljótt af vegna þeirrar framtíðar sem bíður. Þetta er stundareilífð fyrir þann sem á sér nokkra fortíð.

Við förum niður í klæðaherbergið. Hann er mjög spenntur vegna heimgöngunnar tekur skóna úr skóhillunni og bakkar þangað sem ég sit. En þetta eru tveir vinstrifótaskór sem eru ekkert líkir. Ég er ekki nánda eins spenntur, járnsmiðurinn sem slapp undir steininn í sumar er ekki á ferðinni núna og fuglinn í trénu er þagnaður. Þessi fugl var alveg sérstakt þing og jafnan höfð nokkur viðdvöl við þetta tré og heimili þessa alveg sérstaka fugls. Þessir framtíðar og fortíðarmenn leggja nú fótgangandi af stað og eru varla komnir út á gangstétt þegar gamalt fress gengur hjá án þess að líta við okkur. Gömul fress eru einstaklega sjálfmiðuð. Hann tekur þegar til fótana á eftir fressinu en fressið herti bara á sér og fýlusvipnum. Hann er hvass og undur sumarsins horfinn. Tré fuglsins er nakið en þar stendur jeppi með sérlega stór dekk sem þurfa athugunnar við. Ég sparka vel í dekkið og hann stífnar sparka aftur og hann sest á hækjur sér og segir ákaft álit sitt með sínum hætti. Er við komum á Bræðraborgarstíg liggur strengurinn upp hann og þá átti ég að halda á honum. Ég minnist sögu afa sem gekk til lambhhúss 1877 með föður sínum í byl. Pabbi hans lét hann ganga á undan sér og sagði við hann: Ekki gefast upp, þetta tekst bráðum. "Ég hef aldri villst í byl, hversu dimmur sem hann hefur orðið" sagði afi.
Með þessa 135 ára gömlu fortíð í huga læt ég dóttursoninn ganga á undan mér á móti veðrinu og framtíðinni.